W oczach prawicy byłem kulturowym "zdrajcą" i, słowami Christophera, "zadufanym w sobie czarnuchem", a w opinii lewicy, Lud nigdy nie może nie mieć racji i sprawa Uciśnionego Ludu, do której to kategorii zaliczali islamistycznych przeciwników mojej powieści, była podwójnie uzasadniona. Głosy tak różne, jak papieża, kardynała Nowego Jorku, brytyjskiego naczelnego rabina oraz Johna Bergera i Germaine Greer wyrażały "zrozumienie obrazy" i nie czuły się oburzone; a Christopher poszedł na wojnę.