Już, już się ucieszyłem że nowy ciekawy tekst... Czytam i z każdym słowem powietrze ze mnie uchodzi. I uszło. :(

też wyglądałem nowego, i satysfakcjonuje mnie, że autor pisze; "W pierwszej kolejności zawsze dbaj o to co wspólne, a na drugim miejscu o to co twoje. Jeżeli przychodzą gorsze czasy i nie widzisz już sensu swojego życia, to zawsze możesz ten sens życia upatrywać w tworzeniu lepszej rzeczywistości do istnienia dla gatunku ludzkiego. Życie ma sens dopóty, dopóki masz możliwość starać się czynić świat lepszym"
ale to wymaga uśmiercenia balcerowicza, tiska i innych libkow dla których celem jest INDYWIDUALIZM, WOLNOŚĆ, WŁASNOŚĆ (liberalizm to śmierć)

Podmiotowość indywidium jest świadectwem podmiotowości ducha, każdy jest duchem i ciałem w sobie swój. Samoświadomość wypływa z ducha. Jesteśmy istotami duchowymi posiadającymi ciało do życia na ziemi i w kosmosie, w otaczającej nas rzeczywistości, poza którą istnieją Niebo, czyściec i piekło, w których obecność jest duchowa, ale możliwe jest również bycie tam duchem i ciałem, to zależy od woli Boga i zgody na to człowieka, lub innej istoty.

"Gdybyśmy [...] zrobili idealną kopię ciebie [...] to kopia musiałaby posiadać identyczną świadomość. Czyli byłbyś świadomy dwóch osób na raz."

Nie. Idealne kopiowanie atomów i ich położeń skopiowałoby też świadomość. Natychmiast po skopiowaniu miałbyś "brata" mającego taką samą (ale nie tę samą!) pamięć, osobowość i świadomość. Ale zaraz po otworzeniu oczu te świadomości zaczęłyby się coraz bardziej różnić, bo istotnym składnikiem świadomości jest położenie własnego ciała w otoczeniu, a położenia kopii i oryginału nie mogą być identyczne.

"Życie ma sens dopóty, dopóki masz możliwość starać się czynić świat lepszym".
Jaki jest sens życia? Jest to pytanie intymne, ale także i przede wszystkim osobiste poszukiwanie, które wiąże się w szczególności z lepszym poznaniem samego siebie.

Dla egzystencjalistów do każdego człowieka należy wybór swojego przeznaczenia, wartości i sensu życia, wykraczając poza jakąkolwiek koncepcję, doktrynę czy moralność. W naszym zachodnim społeczeństwie kwestia sensu życia jest często traktowana w sposób utylitarny: celem jest doświadczanie przyjemności, bycie szczęśliwym, zapominanie o tym, co powoduje cierpienie. Staramy się cieszyć i rozkwitać, na przykład podróżując, konsumując lub imprezując.
Dla innych celem będzie założenie rodziny, wychowanie dzieci: sensem życia jest wtedy przekazywanie życia i związanych z nim wartościami, oraz dzielenie się wiedzą.

Jaki jest sens życia?
jesteśmy zwierzętami, nie ma co kombinować, kierunkowskazem zwierzęcia jest doświadczanie przyjemności, ale my mamy odwrotnie, od urodzenia jesteśmy tresowani, gwalceni np sala porodowa- ostre światło, ostry zapach- chemia, ostry dżwięk metaliczny
zamiast cyca, butelka z sztucznym mlekiem
zamiast spac z matka to w oddzielnym łóżeczku i pokoju
zamiast przy matce to do żłobka
do przedszkola
do szkoly
do komuni świętej
do pracy
gwalt za gwaltem, nie ma dziwne że narkotyki, alkohol, dewiacje, konsumpcja

w raju byliśmy zwierzętami, dlatego byl rajem
.

Jaki jest sens tego pytania? Co miałaby odpowiedź wyjaśnić?
To przykład jednego z licznych pytań bez większego sensu, ale uchodzące za wielce znaczące.

Nie wystarczy kopia układu materii, do pełnego klonu potrzeba jeszcze kopii systemu ruchu. Każda porcja materii musiałaby się znajdować w stanie tej samej czynności, do pełnej kopii potrzeba wszystkich porcji materii i porcji ruchu.

Nie da się stworzyć idealnego odwzorowania, bo to wymagałoby identycznego położenia w przestrzeni i czasie.

To też oznacza, że każda osobliwość energii jest niepowtarzalna. Może być tylko podobna do innych.

Każdy kto żyw ma popęd do życia. Utrzymanie się przy życiu to żaden wybór, to zaprogramowany i odczuwany przymus.

Zimno źle i napięcie.
Ciepło dobrze i rozluźnienie.
Stąpanie po krawędzi źle i napięcie.
Stąpanie daleko od krawędzi dobrze i rozluźnienie.

To żaden wybór tylko wykonywanie imperatywów, które jawią się w naszych umysłach.

Życie jest zwykłą ucieczką od cierpienia.

A co jeśli jesteśmy zlepkiem bytów z nieskończonego i wielowymiarowego wszechświata, którzy wpadają na Ziemię jedni za karę, drudzy dla nauki, a trzeci żeby nauczać i jest jeszcze pokaźna grupa tych, którzy trafili tu przez przypadek i szukają ucieczki, wyrwania się z koła karmy, zależności, niskich wibracji.
Tak jak pisze autor sama matematyka, fizyka i inżynieria świata wskazuje, że to wszystko przypadkowo nie powstało i jest zaprojektowane przez wybitne umysły :D Jestem też coraz bardziej przekonana do istnienia siły przeciwstawnej do tego co dobre, piękne i wzniosłe, stąd też jest jak jest.

Nie widzę też powodu dawania od siebie czegoś ludziom, a dopiero później sobie. Życie uczy, aby najpierw zabezpieczyć siebie i swój byt, by w razie choroby czy kłopotów nie kazało się czasem, że prawdziwych przyjaciół jednak nigdy nie było, a tym co do Ciebie ludzi przyciąga są pieniądze i okazja do miłego spędzenia czasu na Twój koszt, w pięknych okolicznościach przyrody.

Jaki jest sens ludzkiego życia?

Nie wiem. Jednak instynkt przetrwania każe jednak żyć, mimo, że się nie chce.
Życie po to jest, żeby pożyć. Żyj i daj żyć innym.

To juz nie ma sensu. Niech w koncu odpala te głowice i zobaczymy sie wszyscy... a nie, nie wszyscy, tylko niektorzy zobacza sie znowu tam, gdzie ich miejsce przeznaczone.

Te 100 miliardów neuronów, te wszystkie ich synapsy i wszystko pozostałe, co składa się na mózg, jest zbudowane tylko z kilkunastu elementów tablicy Mendelejewa, połączonych ze sobą prikazami DNA. Kiedy Kostucha wyłącza nam prąd w ciągu dnia, wszystko to się rozlatuje i nie wraca do poprzedniej postaci, bo takie prawdopodobieństwo nie istnieje - a więc żyjemy tylko ten jeden raz i nie ma się co oszukiwać. To powinno być uświadamiane człowiekowi od jego najmłodszych lat. Wtedy każdy zacząłby szanować życie i nie byłoby świrów robiących sobie selfi na krawędzi klifu czy wierzchołkach dźwigów. Nie wiem, jakby się to miało w temacie dobra i zła, ale tu chyba nic by się nie zmieniło, bo przecież bilans musi wyjść na zero - to jest istota wszystkich wszechświatów. (cd.2)

(cd 1) A świadomość - to indywidualne JA pojawia się na pewnym poziomie złożoności materii, co pewnie zostanie udowodnione, jak człowiek zbuduje model mózgu na wzór mózgu człowieka i okaże się, że ten sztuczny twór obdarzony jest swoim własnym jestestwem. Jestem pewien, że tak właśnie jest, a najlepszym tego przykładem płód, który na jakimś etapie swojego rozwoju (czytaj: komplikacji materii) tę świadomość pozyskuje. Możecie powiedzieć, że jestem upartym osłem, ale tego się będę trzymał aż do ostatecznej utraty świadomości, i nie ma argumentu, który by mnie przekonał, że jest inaczej. A jeśli chodzi o sens życia i cierpienia, to oczywiście w ogóle go nie ma i nie ma co się go doszukiwać. Jest jak jest - ot co...