|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
Religie i sekty » Judaizm
Hebrajczycy, Izraelici, Żydzi [2] Autor tekstu: Mariusz Agnosiewicz
Arabowie, którzy
zamieszkują jeszcze część tych pustyń, zastrzegają sobie zawsze w umowach
zawieranych z karawanami, aby im dano dziewczęta dojrzałe do zamążpójścia.
Prawdopodobnie młodzi ludzie w tym okropnym kraju posunęli zepsucie natury
ludzkiej tak daleko, że parzyli się z kozami, jak to opowiadają o niektórych
pasterzach z Kalabrii. Chodzi teraz o to, czy z tego parzenia się powstawały poczwary i czy istnieje jakiekolwiek
oparcie dla starożytnych bajek o satyrach, faunach, centaurach i minotaurach.
Historia o tym mówi, zoologia jednak nie dała nam jeszcze wyjaśnień w tym
potwornym przedmiocie." (Wolter )
Kult Mojżeszowego węża w Biblii
Mojżesz nie był nieskazitelnym monoteistą, praktykował
bowiem kult węża, który zaszczepił w swój lud. Oto przed faraonem zamienia
swą laskę w węża pełzającego po ziemi i zjadającego węże-laski wrogich
mu czarowników egipskich (BT, Wj 7, 9-12). W Księdze Liczb Mojżesz uczynił
bałwana — miedzianego węża powieszonego na palu, który miał moc
unieszkodliwiania prawdziwego jadu węży kąsających współplemieńców Mojżesza.
Jeśli kogoś ukąsił wąż wystarczy, iż spojrzał na bałwana i był
uratowany (21, 9). Bałwan Mojżesza był bardzo popularny, nazywał się
Nachusztan. Oczywiście ten miedziany wąż nie mógł być w oczach Proroków
zwykłym bałwochwalstwem, lecz dozwolonym remedium na gady przez samego Jahwe !
Lud czcił bałwana, ale Księga Mądrości pisze: "Albowiem i wtedy,
gdy ich dosięgła straszna wściekłość gadów i ginęli od ukąszeń krętych
wężów gniew Twój nie trwał do końca. Dla pouczenia spadła na nich krótka
trwoga, ale dla przypomnienia nakazu Twego prawa mieliznak zbawienia (owego
miedzianego węża — przyp.). A kto sięzwrócił do niego (czynił
modły do bałwana — przyp.), ocalenie znajdowała nie w tym, na co patrzył,
ale w Tobie, Zbawicielu wszystkich" (16, 5-7). Prawo Prawem, ale tak
wielki przywódca religijny jak Mojżesz mógł sobie zrobić wyjątek względem
naczelnego przykazania, które dawniej dostał od Jahwego i które przecież
wyraźnie stanowiło: "Nie będziesz miał cudzych bogów obok mnie.
Nie
będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie
wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią!
Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja
Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym" (BT,Wj 20:4-5). Przypuszcza się, że wąż był totemem rodu Dawida, był przez długi okres
czczony w świątyni jerozolimskiej. Kult ten zlikwidował dopiero król
Judy Ezechiasz (728-699), który "potłukł węża miedzianego, którego
sporządził Mojżesz, ponieważ aż do tego czasu Izraelici składali mu ofiary
kadzielne" (BT, 2 Krl 18, 4).
Inne bałwochwalstwo
Występują w Biblii inne jeszcze przeżytki kultów
totemicznych, z których możemy wymienić m.in. pszczołę, lwa, osła, gołębia,
rybę i in. Z kultami pogańskimi długo zmagali się zwolennicy Prawa, tym
samym słuszne są słowa proroka Ozeasza (4, 16):
"Izrael oporny jak krowa narowista -
jakże go Pan paść może?"
Dowodem wczesnego
wielobóstwa jest fragment Księgi Jozuego. Mówi on do Żydów: "Dany
wam jest wybór, obierzcież sobie stronę, która wam się spodoba: czy czcić
bogów, którym służyliście w Ziemii Amorejskiej, czy tych którycheście
poznali w Mezopotamii". Lud
żydowski mu odpowiada: "Nie
stanie się tak, będziemy służyli Adonai"
(Joz 24, 15n). Musieli więc w czasach Mojżesza Żydzi czcić i innych Bogów niż Adonai.
Również Salomon,
wielki król żydowski, odstępował od Zakonu. Stało się tak, gdy w swej świątyni
kazał wyrzeźbić dwanaście wołów, aby podtrzymywały wielki basen w świątyni.
Na ścianach arki wyrzeźbione są cherubiny, które mają głowę orła i cielęcia.
"To zapewne ta kiepsko
rzeźbiona głowa cielęcia, którą żołnierze rzymscy znaleźli w świątyni,
długo kazała im wierzyć, że Żydzi czcili osła",
Wolter
(później jednak, w wiekach średnich, to chrześcijanie oddawali cześć oślęciu,
na którym uroczyście miał wjechać Pan Jezus do Jerozolimy)
I jeszcze prorok Jeremiasz wołał: "ile masz miast swoich, tyle masz bogów swoich, o Judo!"
(Jer 2,28, BG), dalej powtarza to dodając: "...a ile ulic Jeruzalemskich, tyleście nastawiali ołtarzów obrzydliwości, ołtarzów do kadzenia
Baalowi." (11,13, BG)
Magia u Izraelitów
Czarodziejami są przede wszystkim Mojżesz i Aaron.
U Faraona rywalizują oni z jego czarodziejami, z którymi wygrywają. "I
rzucił Aaron laskę swą przed Faraonem i sługami jego, i zamieniła się w węża.
Faraon wówczas kazał przywołać mędrców i czarowników, a wróżbici
egipscy uczynili to samo dzięki swej tajemnej wiedzy. I rzucił każdy z nich
laskę, i zamieniły się w węże. Jednak laska Aarona połknęła ich
laski" (BT, Wj 7, 10-12). Swoją drogą ciekawe jest wytłumaczenie
owej tajemnej mocy pogańskich czarodziejów w Biblii Tysiąclecia: laski
hochsztaplerów to w rzeczywistości węże otępione lub wyprostowane, przy
odpowiednim naciśnięciu węże znów ożywały. Boże broń, aby Aaron posługiwał
się taką sztuczką czarodziejską, on otrzymał rzeczywistą moc od Jahwego.
Czarodziejem jest również Baalam, który czyni zaklęcia przeciw ludowi
Izraela, jednak później przystępuje do nich i czci Jahwego (Lb 22; Mi 6, 5).
Innym czarodziejem był Jakób, który w celu uzyskania od Lebama
odpowiedniej zapłaty za służbę czarami zamienia zwykłe jagnięta w jagnięta
plamiste, gdyż takie przyobiecał mu Lebam (Rdz 30, 25-43). Również wróżbiarstwem
zajmowano się w Izraelu. Służyły do tego celu Urim i Thummim — przedmioty do odsłaniania woli istot duchowych. Prawdopodobnie kapłani żydowscy
byli pierwotnie właśnie wróżbitami, gdyż hebrajska nazwa kapłana (kohen)
jest odpowiednikiem arabskiej nazwy oznaczającej wróżbitę (kahin).
Pokłosiem magicznych ciągot hebrajczyków jest zapewne kabała
żydowska, która rozwinęła się wśród nich w czasach średniowiecza.
Przypuszcza się, iż źródłem kabały mogły być nauki tajemne sekty esseńczyków.
"Kabbała jest doktryną magiczną i grubo
panteistyczną, gdzie wartości liczebne liter, legjony aniołów i demonów, emanacje
światła grają wielką rolę; jest to jedno z najgorszych zboczeń umysłu
ludzkiego" (Historja powszechna religij)
Teomachie Jahwego
Jak podaje nam księga Mojżeszowa bóg
Izraelitów Jahwe prowadził zmagania z bogami Egipcjan (skoro Żydowie
nienawidzili Egipcjan to logiczną konsekwencją była i nienawiść ich
plemiennych bogów). Przygniatający triumf Jahwego ukazują nam opisy 10 plag,
które pustoszyły ziemie egipskie, a na które tamci bogowie okazali się
bezradni. Jak stwierdzają jehowici "Jehowa wykonał
wyrok na bezsilnych bogach Egipcjan". I tak były to następujące
nieszczęścia (nieszczęście — komentarz jehowitów ):
-
Woda z Nilu przeistoczyła się w krew — poniżyło to boga Nilu imieniem Hapi
-
Żaby — nie
zapobiegła tej pladze bogini-żaba Heket
-
Proch ziemie zmieniony w komary — Tot,
władca magii, nie potrafił pomóc czarownikom egipskim
-
Muchy (występujące wszędzie za
wyjątkiem obszarów zamieszkałych przez Izraelitów — Nie
zdołał temu przeszkodzić żaden bóg, ani Ptah ani Tot
-
Pomór zwierząt domowych — Klęski
tej nie odwróciła bogini-krowa Hathor ani bóg Apis, przedstawiany jako
byk
-
Wrzody — nic
nie zdziałali bogowie-lekarze: Tot, Izyda, Ptah
-
Grzmoty i grad — bezradny
okazał się Reszep, władca błyskawic, oraz Tot, bóg deszczu i grzmotów
-
Szarańcza — był
to cios wymierzony w Mina, boga płodności i urodzaju, stróża zbiorów
-
Trzy dni ciemności — zhańbiony
został naczelny bóg słońca Ra oraz Horus, bóstwo solarne
-
Śmierć pierworodnych łącznie z pierworodnym faraona — pladze tej nie zdołał zapobiec
sam syn faraona ani Ra
Koszerna komórka?
Ortodoksyjny Żyd przykłada telefon komórkowy do Ściany Płaczu (ruin
zburzonej Świątyni), by umożliwić krewnym z Francji odmówienie
modlitwy
|
Żydzi wyznają swoje grzechy bez żadnych
pośredników, kierując je prosto do nieba.
Dziś Żydzi generalnie nie oczekują
już Mesjasza osobowego, który został ośmieszony kultem Jezusa. Dawny
mesjanizm przerodził się z czasem w syjonizm — „zeświecczony (...)
mesjanizm żydowski" — dążenie do odbudowanie państwa żydowskiego, a obecnie ewoluował w ideę nowej ery pokoju i dobrobytu.
***
Zob. też:
Biblijne
dziwy — Bogdan Motyl
Antysemityzm w dziejach chrześcijaństwa
Polskie tumulty antyżydowskie
1 2
« Judaizm (Publikacja: 17-06-2002 Ostatnia zmiana: 18-04-2019)
Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa autorskie tego tekstu należą do autora i/lub serwisu Racjonalista.pl.
Żadna część tego tekstu nie może być przedrukowywana, reprodukowana ani wykorzystywana w jakiejkolwiek formie,
bez zgody właściciela praw autorskich. Wszelkie naruszenia praw autorskich podlegają sankcjom przewidzianym w
kodeksie karnym i ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.str. 580 |
|