|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
Kościół i Katolicyzm » Kościół i seksualizm
Tajna instrukcja watykańska Crimen Sollicitationis - polskie tłumaczenie [2] Tłumaczenie: Dariusz Kot
10. W czynnościach nie będzie brał udziału personel pomocniczy, z wyjątkiem
takiego, który jest absolutnie niezbędny; będzie on wybrany — jeśli to tylko
możliwe — ze wspólnoty księży i w
każdym przypadku musi go charakteryzować dowiedziona wierność i bycie poza
wszelkim podejrzeniem. Należy jednak odnotować, że — gdy będzie to potrzebne -
osoby spoza terenu danego ordynariusza (non-subjects) mogą także zostać powołane
do bycia obiektami pewnych czynności lub ordynariusz tamtego terenu może zostać
poproszony, aby to zrobił (kanon 1570, par. 2), zawsze w pełni przestrzegając
środków ostrożności wymienionych powyżej i w kanonie 1613.
11. Niemniej, ponieważ podczas badania tego typu przypadków konieczne jest
okazanie większej niż zazwyczaj troski, aby zostały one potraktowane z najwyższą
poufnością — a także ponieważ od chwili rozstrzygnięcia i wyegzekwowania
postanowień, zostają one okryte wieczystym milczeniem (Instrukcja Świętego
Oficjum z 20 lutego 1867 r., nr. 14) — wszystkie osoby w jakikolwiek sposób
powiązane z sądem lub z racji swych urzędów zorientowane w sprawie, zobowiązane
są do bezwyjątkowego zachowania najściślejszej tajemnicy, potocznie zwanej
tajemnicą Świętego Oficjum, we wszystkich kwestiach i wobec wszelkich osób,
pod groźbą podlegania automatycznej ekskomunice, ipso facto
[ 6 ] i bez
obwieszczania, zarezerwowaną wyłącznie dla osoby Papieża, z wyłączeniem nawet
Świętej Penitencjarii. Ordynariuszy wiąże to samo prawo, tzn. na mocy ich
własnego urzędu; pozostały personel związany jest na mocy przysięgi, jaką
zawsze składać musi przed podjęciem swych obowiązków i wreszcie (osoby)
wydelegowane, przepytywane lub poinformowane (poza sądem) związane są na mocy
nakazu, nałożonego przez nich w pismach, zawierających delegację, zapytania
lub informacje, z wyraźnym przywołaniem tajemnicy Świętego Oficjum
i
powyższych restrykcji.
12. Wyżej wymieniona przysięga, której formułę można znaleźć w Aneksie
niniejszej Instrukcji (formularz A) ma być składana — raz na zawsze przez osoby,
wyznaczone na stałe, za każdym natomiast razem przez tych, którzy są wyznaczeni
dla pojedynczej kwestii lub przypadku — w obecności ordynariusza lub jego
delegata, na Święte Ewangelie Boże (włączając księży) i tylko w ten sposób, wraz z dodatkową obietnicą wiernego spełniania podjętych obowiązków, przy czym
powyższa ekskomunika nie obejmuje tej ostatniej. Kierujący postępowaniami w tego
rodzaju przypadkach musi zatroszczyć się, aby nikt — włączając w to personel
sądowy — nie wszedł w posiadanie informacji o tych sprawach większej, niż wymaga
tego spełnienie ich funkcji i zadań.
13. Przysięga zachowania tajemnicy musi być w tych przypadkach składana także
przez obwiniających lub powodów, a także przez świadków. Osoby te jednak nie są
objęte karą, chyba że zostały wprost ostrzeżone o niej w trakcie wnoszenia
oskarżenia, składania zeznań lub przepytywania. Obwiniony musi zostać z najwyższą powagą upomniany, że on także musi zachować tajemnicę wobec wszystkich
za wyjątkiem swego adwokata, pod karą zawieszenia a
divinis
[ 7 ],
zachodzącego ipso facto w przypadku wykroczenia.
14. Jeśli wreszcie chodzi o prowadzenie dokumentacji, używany język,
zatwierdzanie, bezpieczne przechowywanie czy ewentualne unieważnienie,
należy w pełni przestrzegać odpowiednich przepisów kanonów 1642-43, 379-80-81-81 i 1680.
CZĘŚĆ PIERWSZA
POCZĄTKOWE DONIESIENIE O PRZESTĘPSTWIE
15. Przestępstwo solicytacji jest zazwyczaj popełniane pod nieobecność
jakichkolwiek świadków: aby nie
pozostało ono na zawsze ukryte i bezkarne, z nieoszacowaną szkodą dla dusz,
konieczne staje się wywarcie nacisku na jedyną osobę, która zazwyczaj świadoma
jest przestępstwa, a mianowicie penitenta, który padł ofiarą solicytacji, aby
ujawnił je poprzez denuncjację wymuszoną przez ustanowione prawo. A zatem:
16. "W zgodzie z Konstytucjami Apostolskimi, a zwłaszcza z dekretem Benedykta
XIV Sacramentum Poenitentiae z 1 czerwca 1741 r. penitent musi
zadenuncjować księdza, winnego przestępstwu solicytacji poprzez wyznanie,
złożone lokalnemu ordynariuszowi lub Świętej Kongregacji Świętego Oficjum w ciągu jednego miesiąca; spowiadający zaś musi na mocy zobowiązania, zapisanego
głęboko w jego świadomości, przestrzec ponitenta o tej powinności" (kanon 904).
17. Ponadto, w świetle kanonu 1935, każdy z członków wspólnoty wierzących może
zawsze donieść o przestępstwie solicytacji, o którym on lub ona posiada pewne
informacje; w istocie, zachodzi nagląca powinność dokonania tego rodzaju
doniesienia, czy ktoś czuje się do niego zobowiązany na mocy samego prawa
naturalnego, w związku z zagrożeniem dla wiary lub religii lub w związku z groźbą innego społecznego zła.
18. "Członek wspólnoty wierzących który, łamiąc (powyższe) przepisy kanonu 904,
świadomie zlekceważy obowiązek zadenuncjowania w ciągu miesiąca osoby, przez
którą on lub ona był solicytowany, podlega ekskomunice latae sententiae
[ 8 ], dotykającej każdego, kto nie będzie z niej zwolniony, dopóki nie dopełni
swego zobowiązania lub z powagą nie zobowiąże się do uczynienia tego" (kanon
2368, par. 2)
19. Odpowiedzialność za dokonanie denuncjacji ma charakter osobisty i normalnie
powinna być dokonana przez osobę, która padła ofiarą solicytacji. Jeśli jednak
zachodzą poważne trudności, uniemożliwiające jej dokonanie tego osobiście, może
ona zwrócić się do ordynariusza lub do Świętej Kongregacji Świętego Oficjum,
poprzez list lub inną, wybraną przez nią osobę, opisując wszelkie okoliczności
(Instrukcja Świętego Oficjum z 20 lutego 1867, nr 7).
20. Doniesienia anonimowe z reguły powinny nie być rozpatrywane; mogą one jednak
posiadać pewną wartość jako materiały dodatkowe lub dostarczyć powodu dla
dalszego badania, jeśli konkretne okoliczności czynią obwinienie wiarygodnym
(zob. kanon 1942, par. 2).
21. Obowiązek doniesienia ze strony penitenta, który padł ofiarą solicytacji,
nie wygasa w rezultacie ewentualnego wyznania, dokonanego z własnej inicjatywy
przez winnego solicytacji spowiednika, jego przeniesienia, awansu, potępienia,
przypuszczalnej poprawy lub innych tego typu powodów — wygasa on jednakże w razie śmierci tego ostatniego.
22. Jeśli kiedykolwiek zdarzy się, że spowiednik lub inny duchowny zostanie
wyznaczony, aby wysłuchać pewnej denuncjacji, wraz z instrukcjami dotyczącymi przeprowadzenia postępowania sądowego, musi być on wyraźnie
poinformowany, że musi następnie niezwłocznie przekazać wszystko ordynariuszowi
lub osobie, która go oddelegowała, nie zachowując dla siebie żadnej kopii ani
notatek.
23. Podczas odbierania denuncjacji należy zazwyczaj przestrzegać następującego
porządku: po pierwsze, musi zostać zarządzone złożenie przysięgi mówienia prawdy
przez osobę donoszącą; przysięga ma być złożona w chwili dotykania Świętych
Ewangelii. Osoba ma zostać następnie przepytana w zgodzie z formularzem
(formularz E), z zadbaniem aby opisała ona, krótko i celnie, ale jasno i w
szczegółach, wszystko, co wiąże się z solicytacją, jakiej doświadczyła. W żaden
sposób jednak nie ma być ona pytana, czy zgodziła się na solicytację: w istocie,
powinno się jej wyraźnie podpowiedzieć, że nie ma ona obowiązku ujawnienia
żadnego aktu zgody, jaka mogła zostać (przez nią) udzielona. Odpowiedzi, nie
tylko co do swej istoty, ale także dokładne brzmienie słów zeznania (kanon 1778)
powinny natychmiast zostać zapisane. Całość zapisu powinna następnie zostać
jasno i wyraźnie odczytana osobie dokonującej doniesienia, która może cokolwiek
dodać, usunąć, poprawić lub zmienić. Następnie wymagane będzie od niego złożenie
podpisu lub w przypadku, jeśli nie jest on w stanie lub nie potrafi pisać -
(może postawić znak) X. Wciąż w jej obecności odbierający doniesienie, a także
notariusz — jeśli jest obecny — powinni dodać własne podpisy (zob. punkt 9).
Zanim dokonujący denuncjacji zostanie zwolniony, zostanie mu nakazana przysięga
zachowania milczenia — jak powyżej, jeśli to konieczne, pod karą ekskomuniki,
zarezerwowaną dla lokalnego ordynariusza lub Stolicy Apostolskiej (zob. punkt
13).
24. Jeśli ta standardowa procedura niekiedy nie może być przestrzegana z poważnych powodów — które zawsze muszą być wyraźnie wskazane w aktach -
dozwolone jest pominięcie tej lub innej z przepisowych form, jednak bez
uszczerbku dla istoty rzeczy. I tak, jeśli przysięga nie może być złożona na
Święte Ewangelie, może zostać złożona w inny sposób lub nawet tylko ustnie.
Jeśli tekst denuncjacji nie może zostać natychmiast zapisany, może zostać
utrwalony w bardziej odpowiednim czasie i miejscu przez wysłuchującego lub
składającego doniesienie, a później potwierdzony i podpisany przez obwiniającego w obecności wysłuchującego. Jeśli samego tekstu nie sposób odczytać
obwiniającemu, można go mu wręczyć do odczytania.
25. W trudniejszych przypadkach jest jednak także dozwolone, aby denuncjacja -
za wcześniejszą zgodą obwiniającego, żeby nie złamać pieczęci sakramentu -
została wysłuchana przez spowiednika w miejscu dokonywania samej spowiedzi. W takim przypadku, gdy doniesienie nie może być natychmiast złożone, może zostać
spisane w domu przez wysłuchującego lub samego obwiniającego, a kiedy indziej,
gdy obaj spotkają się ponownie w miejscu spowiedzi, zostanie ono odczytane lub
podane do odczytania i wtedy potwierdzone przez obwiniającego poprzez przysięgę,
złożenie podpisu lub postawienie znaku krzyża (chyba że ich dołączenie jest
całkowicie niemożliwe). Wyraźna wzmianka o wszystkich tych rzeczach musi być
zawsze zapisana w aktach, jak to określono w poprzednim punkcie.
26. Wreszcie, jeśli wymagają tego najpoważniejsze i całkowicie wyjątkowe
okoliczności, doniesienie może być złożone poprzez pisemny raport obwiniającego,
pod warunkiem że będzie on jednak później potwierdzony poprzez przysięgę i podpis
złożone w obecności lokalnego ordynariusza lub jego delegata i notariusza, jeśli
ten ostatni jest obecny (zob. punkt 9). To samo musi zostać powiedziane w odniesieniu do denuncjacji nieformalnej, dokonanej na przykład na drodze
listownej lub ustnie na drodze pozasądowej.
1 2 3 4 5 Dalej..
Przypisy: [ 6 ] Ekskomunika ipso facto — ekskomunika na mocy samego faktu (tzn.
ekskomunikowany zostaje wyłączony ze wspólnoty Kościoła w momencie złamania
tajemnicy Świętego Oficjum, nawet jeśli nigdy nie zostałby obłożony formalną
ekskomuniką) [ 7 ] Kara zawieszenia w pełnieniu części obowiązków kapłańskich [ 8 ] Ekskomunika latae sententiae — ekskomunika na mocy „już wydanego
wyroku", co oznacza to samo, co ekskomunika ipso facto « Kościół i seksualizm (Publikacja: 16-10-2010 )
Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa autorskie tego tekstu należą do autora i/lub serwisu Racjonalista.pl.
Żadna część tego tekstu nie może być przedrukowywana, reprodukowana ani wykorzystywana w jakiejkolwiek formie,
bez zgody właściciela praw autorskich. Wszelkie naruszenia praw autorskich podlegają sankcjom przewidzianym w
kodeksie karnym i ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.str. 676 |
|