|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
Kościół i Katolicyzm » Kościół i seksualizm
Tajna instrukcja watykańska Crimen Sollicitationis - polskie tłumaczenie [5] Tłumaczenie: Dariusz Kot
64. W takich przypadkach należy dodać do odpowiedniej kary następujące sankcje
dodatkowe, aby upewnić się, że jej efekt zostanie osiągnięty w pełni i niewątpliwie:
a) Na wszystkich oskarżonych, którzy zostali sądownie skazani mają zostać
nałożone dodatkowe kary, stosowne do rodzaju popełnionego błędu, nie w zastępstwie właściwych kar w sensie kanonu 2312 § 1, ale jako ich uzupełnienie, a wśród nich (zob. kanon 2313) zwłaszcza ćwiczenia duchowe do wykonywania przez
określoną ilość dni w określonych domach zakonnych, wraz z zakazem celebrowania
Mszy w tym okresie
b) Oskarżony jednak, który został skazany i przyznał się do winy, zmuszony
będzie do (aktu) wyrzeczenia się — wedle charakteru różnych przypadków, słabego
lub silnego podejrzenia o herezję, której winny solicytacji ksiądz dokonał ze
względu na samą naturę przestępstwa lub nawet formalnej herezji, jeśli
przypadkiem przestępstwo solicytacji wystąpiło w związku z fałszywym nauczaniem
c) Ci, którym zagraża ponowny upadek, a tym bardziej recydywiści, zostaną
poddani specjalnemu nadzorowi (kanon 2311)
d) Tak często jak, wedle rozsądnego rozeznania ordynariusza, zdaje się to
konieczne — albo dla poprawy winnego, usunięcia bliskości okazji [do grzechu],
albo dla zapobieżenia lub naprawy skandalu — zostanie dodatkowo wydane polecenie
zamieszkania w określonym miejscu lub zakaz tegoż (kanon 2304)
e) Wreszcie, ponieważ ze względu na pieczęć sakramentu, nigdy na żadnym
zewnętrznym forum nie może pojawić się żadna wzmianka o przestępstwie
rozgrzeszenia wspólnika przestępstwa — jak to opisano w konstytucji
Sacramentum Poenitentiae — na zakończenie wyroku skazującego dodane zostanie
napomnienie dla oskarżonego, że jeśli rozgrzeszył on wspólnika, powinien
zatroszczyć się o swą kondycję poprzez zwrócenie się do Świętej Penitencjarii.
65. W zgodzie z ustaleniami kanonu 2236, § 3 wszystkie te kary, na tyle, na ile
narzuca to prawo — nie mogą, z chwilą gdy zostały nałożone przez sędziego ex officio, być odwołane za wyjątkiem [odwołania] przez Stolicę Apostolską, przez
Najwyższą Świętą Kongregację Świętego Oficjum.
CZĘŚĆ CZWARTA
OFICJALNE POWIADOMIENIA
66. Żaden ordynariusz nie może nigdy zaniedbać poinformowania Świętego Oficjum
natychmiast po otrzymaniu doniesienia o przestępstwie solicytacji. Jeśli
wydarzyło się ono w związku z księdzem, czy to diecezjalnym czy zakonnikiem,
mieszkającym na innym terenie, musi on jednocześnie wysłać (jak już powiedziano
powyżej w punkcie 31) ordynariuszowi miejsca, gdzie zadenuncjowany ksiądz
aktualnie mieszka, lub, jeśli tego nie wiadomo, Świętemu Oficjum — wierną kopię
samej denuncjacji wraz z przeprowadzonymi tak kompletnie, jak to możliwe
diligences, a także właściwymi informacjami i deklaracjami.
67. Żaden ordynariusz, który uruchomił proces przeciwko jakiemukolwiek
[oskarżonemu o] solicytację księdzu nie może nigdy zawieść, jeśli chodzi o poinformowanie Świętej Kongregacji Świętego Oficjum — a w przypadku zakonnika
także jego Generała Zakonu — co do wyników procesu.
68. Jeśli ksiądz skazany za przestępstwo solicytacji lub nawet tylko napomniany
ma przenieść się na nowe miejsce pobytu, ordynariusz a quo powinien bez
zwłoki ostrzec ordynariusza a quem
[ 11 ] o jego stanie karalności i legalnym statusie.
69. Jeśli ksiądz, który w przypadku solicytacji został suspendowany od
wysłuchiwania sakramentalnej spowiedzi, ale nie od świętego nauczania, ma udać
się na nowe miejsce, aby nauczać, ordynariusz tego miejsca powinien zostać
poinformowany przez jego zwierzchnika, świeckiego lub zakonnego, że [ów ksiądz]
nie może być zatrudniany podczas wysłuchiwania sakramentalnej spowiedzi.
70. Wszystkie te oficjalne powiadomienia powinny zawsze dokonywane być
pod
sekretem Świętego Oficjum i ponieważ mają one najwyższą wagę dla wspólnego
dobra Kościoła, reguła ich dokonywania jest wiążąca pod groźbą ciężkiego
[grzechu].
CZĘŚĆ PIĄTA
CRIMEN PESSIMUM
71. Termin crimen pessimum („najbrudniejsze przestępstwo") rozumiany jest
tutaj jako dowolny zewnętrzny akt, niezwykle grzeszny, co dotyczy aktu
dokonanego a także próby jego dokonania przez duchownego, w jakikolwiek sposób, z osobą tej samej płci.
72. Wszystko, co napisano powyżej o przestępstwie solicytacji obowiązuje także,
ze zmianą jedynie tych elementów, których wymaga sama natura rzeczy, w przypadku
crimen pessimum, jeśli któremuś z duchownych (Broń Boże!) zdarzyłoby się
być obwinionym o nie przed lokalnym ordynariuszem, z tym, że obowiązek
denuncjacji, narzucony przez stanowione prawo Kościoła [nie zachodzi],
chyba że zachodzi związek z solicytacją sakramentalnej spowiedzi. W określaniu
kar dla winnych tego rodzaju, w uzupełnieniu napisanego powyżej należy wziąć pod
uwagę kanon 2359, § 2.
73. Zrównany z crimen pessimum,
jeśli chodzi o skutki karne, jest każdy
obsceniczny zewnętrzny akt, niezwykle grzeszny (co dotyczy aktu dokonanego a także próby jego dokonania) — dokonany przez duchownego w jakikolwiek sposób z małymi (pre-adolescent [ 12 ]) dziećmi [impuberes] dowolnej płci lub
zwierzętami (brute animals, bestialitas).
74. Przeciwko duchownym winnym tych przestępstw, jeśli są oni byłymi zakonnikami — i jeśli jednocześnie nie wystąpiło przestępstwo solicytacji — zwierzchnicy
religijni mogą także wystąpić według świętych Kanonów lub innych odpowiednich
ustaw, na drodze administracyjnej lub sądowej. Jednak w cięższych przypadkach
muszą oni zawsze powiadamiać o wydanym wyroku lub decyzji administracyjnej
Świętą Kongregację Świętego Oficjum. Zwierzchnicy duchownych pozostających w zakonie mogą występować jedynie na drodze administracyjnej. W przypadkach, gdy
strona winna zostaje wyłączona z życia religijnego, wyłączenie nie ma mocy,
dopóki nie zostanie zaaprobowane przez Święte Oficjum.
Z AUDIENCJI OJCA ŚWIĘTEGO, 16 MARCA 1962 r.
Jego Świątobliwość Papież Jan XXIII, w trakcie audiencji udzielonej Jego
Eminencji Kardynałowi Sekretarzowi Świętego Oficjum w dniu 16 marca 1962 r. z wdzięcznością zaaprobował i potwierdził niniejszą Instrukcję, nakazując osobom
odpowiedzialnym przestrzeganie jej i upewnienie się, że jest ona przestrzegana w każdym szczególe.
Wydano w Rzymie, w Oficjum Świętej Kongregacji, 16 marca 1962 roku
Źródła:
Tekst angielski instrukcji Crimen Sollicitationis
Komentarz ks. Thomasa Doyle „Instrukcja z 1922 r. i instrukcja z 1962 r., wydane
przez Watykan"
Rewizja przepisów Crimen Sollicitationis w 2001 r.:
List Jana Pawła II SACRAMENTORUM SANCTITATIS TUTELA z 30 kwietnia 2001
List Kongregacji Doktryny Wiary z 18 maja 2001 r.
1 2 3 4 5
Przypisy: [ 11 ] a quo, a quem — skąd, dokąd. [ 12 ] Chodzi o dzieci, które nie osiągnęły jeszcze dojrzałości płciowej « Kościół i seksualizm (Publikacja: 16-10-2010 )
Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa autorskie tego tekstu należą do autora i/lub serwisu Racjonalista.pl.
Żadna część tego tekstu nie może być przedrukowywana, reprodukowana ani wykorzystywana w jakiejkolwiek formie,
bez zgody właściciela praw autorskich. Wszelkie naruszenia praw autorskich podlegają sankcjom przewidzianym w
kodeksie karnym i ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.str. 676 |
|