Pierwszą „taksę apostolską grzechów" ogłosił Jan XXII (1316-1334). Jako podstawę zapewne przyjął germański kodeks karny, który przewidywał opłaty kompozycyjne za wykroczenia i zbrodnie. Dla prawa świeckiego był to oczywiście postęp, gdyż alternatywą tych opłat były krwawe zemsty rodowe, jednak w dziedzinie religijnej (kompensacja za grzechy) było to jednym z głównych powodów Reformacji i rozłamów europejskich. Jak pisze Wolter,"ludzie dość źli, aby popełniać te grzechy, byli dość głupi, aby za nie płacić (...) Księga tych taks była wydrukowana kilkakrotnie, począwszy od XV w. i wyniosła na światło dzienne nikczemności śmieszniejsze i ohydniejsze zarazem od wszystkiego, co się opowiadało o bezczelnym oszukaństwie kapłanów starożytności (...) Zwyczaj okupywania jałmużnami i modlitwami żyjących kar spadających na zmarłych, wyswabadzania ich dusz z Czyśćca zaczęto wprowadzać w XI w. Wtedy ustanowiono uroczyste święto przeznaczone na to nabożeństwo. Kardynał piotr Damiani podaje, iż pewien pielgrzym, powracając z Jerozolimy, został rzucony na wyspę, gdzie znalazł dobrego pustelnika, który go powiadomił, że ta wyspa była zamieszkała przez djabłów; że jego sąsiedztwo było całkiem pokryte płomieniami, w których djabli pogrążali dusze dręczonych; że ci sami djabli nie przestawali krzyczeć i wyć przeciw św. Odilonowi, opatowi z Cluny, swemu śmiertelnemu wrogowi. „Modlitwy św. Odilona, mówili, oraz modły jego mnichów, odbierają nam wciąż jakąś duszę". Gdy to sprawozdanie zostało złożone Odilonowi, ustanowił w swym klasztorze klunjackim święto umarłych. Kościół przyjął wkrótce tę uroczystość. Gdyby się na tem zatrzymano, byłoby to tylko nabożeństwem; ale wkrótce nabożeństwo zwyrodniało w nadużycie; mnisi żebrzący, nadewszystko, kazali sobie płacić za wyciąganie dusz z Czyśćca; nie mówili o niczem, tylko o ukazywaniu się ponoszących męczarnie, o duszach żałosnych, które przychodziły wzywać pomocy, o nagłych śmierciach i karach wiekuistych, spadłych na tych, co jej odmówili. Rozbój przyszedł w ślad za łatwowierną nabożnością, i to była jedna z racji, która przyprawiła Kościół rzymski o utratę połowy Europy"

W 1514 r. Juliusz II opublikował bullę, na mocy której wydawano odpusty w formie tzw. jubileuszy (Bóg wie jakich?). Odpust mógł otrzymać każdy, kto wspomógł finansowo budowę olbrzymiej bazyliki św. Piotra.

Newsy odpustowe:

Około półtora tysiąca mieszkańców miasteczka Mikstat (Wielkopolska) oraz gości z całego kraju, a także z zagranicy, święciło w czwartek konie, krowy, kozy, żółwie, papugi, kury, psy, koty i inne zwierzęta. Ta tradycja kontynuowana jest w miasteczku od prawie 300 lat. Uroczystości, połączone z odpustem, odbywają się zawsze 16 sierpnia, w dniu św. Rocha, patrona chorych i rolników. [PAP, 17.08.2001]

Podobna tematyka na: Historya Reformacyi XVI wieku, J.M. d'Aubigne, Trzecia księga - Odpusty i tezy, Od roku 1517 aż do maja 1518

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Święty Indianin? W służbie ciemnoty, czyli indeks ksiąg zakazanych

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 949  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 4  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Kultura narzekania