„odpowiedzialność jest cechą towarzyszącą każdej prawdziwie ludzkiej miłości. Miłość osobowa jest bowiem szczególną relacją dwóch istot rozumnych, czyli posiadających świadomość skutków swojego postępowania, i wolnych, czyli zdolnych do podejmowania określonych czynności bez przymusu wewnętrznego i zewnętrznego. Miłość odpowiedzialna w tym kontekście oznacza to samo, co miłość rozumna, niewymuszona" ^{[ 29 ]}.

Powyższa definicja wprowadza nas na kolejny ważny obszar. Tak rozumiana miłość staje się bowiem uczciwa i niewinna zarazem. Człowiek nie musi być rozumiany jako niewolnik swojej seksualności i popędliwości. Możemy jasno określić za co kocha się drugą osobę.

Uczciwość zaś powinna implikować względną trwałość związku. Jego rozpad jest możliwy z teoretycznego punktu widzenia w dwóch przypadkach. Po pierwsze wówczas, gdy wstępne rozpoznanie okazało się fałszywe (a więc de facto nie była to miłość) lub kiedy zmieniają się zapatrywania którejś ze stron połączonych tą relacją (wtedy zanika właściwy przedmiot miłości).

Wierzę również w walor eksplanacyjny zaproponowanego rozwiązania. Dzięki niemu stajemy przed szansą wyjaśnienia dlaczego można kochać osobę, która — jak mogłoby się zdawać — nie pociąga nas fizycznie. Tym samym dostajemy rozwiązanie poważnego problemu kochania równocześnie i pod tym samym względem wielu osób.

Po wtóre, tak rozumiana miłość unika wieloznaczności, której problemy były dość klarownie widoczne u Dostojewskiego. Oczywiście należy uczciwie przyznać, iż skoro koncepcja ta dąży do uniwersalności, to musi mieć pewne trudności. Wyjaśniliśmy bowiem miłość za pomocą jednego tylko czynnika. Jestem przekonany, iż może to budzić zdecydowany sprzeciw, niemniej jednak wierzę, że wyżej wymienione zalety rekompensują narażenie się na polemikę. Należy jednak pamiętać, iż szkicowy charakter niniejszego artykułu pozostawia spore pole niedookreśloności, które domaga się konkretyzacji.

Bibliografia:
Bataille Georges, Historia erotyzmu, Kraków 1992.
Brzozowski Stanisław, Płomienie, Warszawa 2007.
Dostojewski Fiodor, Biesy, Kraków 2007.
Dostojewski Fiodor, O miłości, Kraków 1988.
Janion Maria, Przybylski Ryszard, Sprawa Stawrogina, Warszawa 1996.
Mackiewicz Witold, Brzozowski, Warszawa 1983.
Ortega y Gasset José, Szkice o miłości, Warszawa 1989.
Pyrkosz Aleksandra, Biesy niszczą bohaterom życie, „Dziennik Teatralny" 19 listopada 2007.
Słownik Małżeństwa i Rodziny, E. Ozorowski (red.), Instytut Studiów nad Rodziną UKSW.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Logika intelektualnego getta Buczenie im. dobrego chrześcijanina Breivika

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (2)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word