Prawo » Prawo wyznaniowe » Akty i dokumenty » Ustawy wyznaniowe
O stosunku państwa do K.Kat. [2]
3. Powiadomienie powinno zawierać:
1) nazwę kościelnej osoby prawnej,
2) jej siedzibę,
3) określenie granic terenu jej działania — w odniesieniu
do osób o zasięgu terytorialnym.
4. Właściwa władza kościelna powiadamia niezwłocznie
organ administracji państwowej wymieniony w ust. 2 o:
1) zmianach dotyczących nazwy i siedziby kościelnej osoby
prawnej oraz o zmianie jej granic,
2) połączeniu, podziale i zniesieniu kościelnej osoby
prawnej.
5. Odpis powiadomienia, o którym mowa w ust. 3 i 4, z umieszczonym na nim potwierdzeniem odbioru, jest dowodem uzyskania osobowości
prawnej.
6. (5) Utworzenie jednostki organizacyjnej
zakonu, który istnieje za granicą, a dotąd nie działał w Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej, wymaga konsultacji między Sekretariatem Konferencji
Episkopatu Polski a ministrem właściwym do spraw wyznań religijnych.
Art. 14. O powołaniu i odwołaniu osoby
sprawującej funkcje organu osoby prawnej władza kościelna powiadamia właściwy
organ administracji państwowej, jeżeli ratyfikowane umowy nie stanowią
inaczej. Powiadomienie obejmuje imię i nazwisko, obywatelstwo oraz miejsce
zamieszkania danej osoby.
DZIAŁ II
Działalność Kościoła
Rozdział 1
Kult publiczny
Art. 15. 1. Organizowanie kultu
publicznego i jego sprawowanie podlega władzy kościelnej.
2. (6) Publiczne sprawowanie kultu nie wymaga
zawiadomienia, jeżeli odbywa się:
1) w kościołach, kaplicach, budynkach kościelnych i na
gruntach kościelnych oraz w innych pomieszczeniach służących katechizacji
lub organizacjom kościelnym,
2) w innych miejscach, z wyłączeniem dróg i placów
publicznych oraz pomieszczeń użyteczności publicznej; publiczne sprawowanie
kultu na drogach, placach publicznych oraz w pomieszczeniach użyteczności
publicznej podlega uzgodnieniu z właściwym organem sprawującym zarząd lub
upoważnionym do dysponowania nimi.
3. Religijne uroczystości pogrzebowe i nabożeństwa za
zmarłych mogą być sprawowane na cmentarzach komunalnych przy zachowaniu obowiązujących
przepisów porządkowych.
Art. 15a. (7) 1. Małżeństwo
zawarte w formie przewidzianej przez prawo kanoniczne wywiera takie skutki, jak
małżeństwo zawarte przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego, jeżeli spełnione
zostały wymagania określone w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym.
2. Osobę duchowną, przed którą składa się oświadczenia o zawarciu małżeństwa, określa prawo kanoniczne.
Art. 16. 1. (8) Organizowanie
procesji, pielgrzymek lub innych imprez o charakterze religijnym na drogach
publicznych wymaga uzgodnienia, w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, z właściwymi
organami administracji rządowej lub samorządowej.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadkach
konduktów pogrzebowych odbywających się stosownie do miejscowego zwyczaju.
Art. 17. 1. Niedziele i następujące święta
katolickie, zwane dalej „świętami", są dniami wolnymi od pracy:
1) 1 stycznia — uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki
Maryi (dzień Nowego Roku),
2) drugi dzień Wielkiej Nocy,
3) dzień Bożego Ciała,
4) 15 sierpnia — uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej
Maryi Panny,
5) 1 listopada — dzień Wszystkich Świętych,
6) 25 grudnia — pierwszy dzień Bożego Narodzenia,
7) 26 grudnia — drugi dzień Bożego Narodzenia.
2. Zmiana uregulowań, o których mowa w ust. 1, wymaga
uprzedniego uzgodnienia między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Konferencją Episkopatu Polski.
Rozdział 2
Katecheza i szkolnictwo
Art. 18. 1. Państwo uznaje prawo Kościoła
do nauczania religii oraz religijnego wychowania dzieci i młodzieży, zgodnie z wyborem dokonanym przez rodziców lub prawnych opiekunów.
2. Dzieci i młodzież szkolna, młodzież pracująca i osoby dorosłe korzystają z nauczania religii — zgodnie z programem ustalonym
przez władzę kościelną.
3. Nauczanie religii, jako wewnętrzna sprawa Kościoła,
jest organizowane przez parafie i domy zakonne pod zwierzchnictwem biskupa
diecezjalnego.
Art. 19. 1. Nauczanie religii dzieci i młodzieży
odbywa się w punktach katechetycznych organizowanych w kościołach, kaplicach i budynkach kościelnych, a także w innych pomieszczeniach udostępnionych na
ten cel przez osobę uprawnioną do dysponowania pomieszczeniem.
2. (9) Nauczanie religii uczniów szkół
publicznych może odbywać się również w szkołach na zasadach określonych w odrębnej ustawie.
Art. 20. 1. Kościelne osoby prawne mają
prawo zakładać i prowadzić szkoły oraz inne placówki oświatowo-wychowawcze i opiekuńczo-wychowawcze na zasadach organizacyjnych i programowych określonych
przez odpowiednie ustawy. Mają one charakter katolicki i podlegają władzy kościelnej.
2. (10) (skreślony).
3. Diecezje i zakony mają prawo zakładać i prowadzić
niższe seminaria duchowne. W zakresie realizacji programu szkół ogólnokształcących i uzyskiwania świadectw dojrzałości podlegają one nadzorowi Ministra
Edukacji Narodowej.
Art. 21. 1. Do nauczycieli i wychowawców
zatrudnionych w szkołach i innych placówkach oświatowo-wychowawczych oraz
placówkach opiekuńczo-wychowawczych prowadzonych przez kościelne osoby
prawne, a także świeckich nauczycieli w niższych seminariach duchownych
stosuje się prawa i obowiązki ustalone dla nauczycieli i wychowawców
zatrudnionych w państwowych szkołach i placówkach oświatowo-wychowawczych
oraz opiekuńczo-wychowawczych, z uwzględnieniem ust. 2.
2. Szczegółowy zakres uprawnień i obowiązków, o których
mowa w ust. 1, określa Minister Edukacji Narodowej na wniosek Sekretariatu
Konferencji Episkopatu Polski.
3. Pracownikom szkół i innych placówek oświatowo-wychowawczych
oraz placówek opiekuńczo-wychowawczych, nie będącym nauczycielami lub
wychowawcami, przysługują uprawnienia i świadczenia przewidziane dla tej
kategorii pracowników zatrudnionych w państwowych szkołach i placówkach.
Art. 22. (11) 1. Uczącym
się w szkołach, o których mowa w art. 20 ust. 1 i 3, przysługują świadczenia
społecznej służby zdrowia i ulgi w opłatach za przejazdy publicznymi środkami
lokomocji na równi z uczniami szkół państwowych.
2. Rodzicom lub opiekunom prawnym uczniów szkół kościelnych,
wymienionych w art. 20 ust. 1 i 3, przysługuje prawo do zasiłków rodzinnych.
3. Uczącym się w szkołach kościelnych mogą być
przyznawane, przez kościelne osoby prawne, stypendia lub inne świadczenia
socjalne.
Art. 23. 1. Konferencji Episkopatu Polski,
diecezjom i zakonom przysługuje prawo zakładania i prowadzenia wyższych
seminariów duchownych, a w trybie określonym w ust. 2 i 3 — innych wyższych
uczelni.
2. Status wyższych uczelni papieskich oraz tryb i zakres uznawania przez Państwo kościelnych stopni i tytułów naukowych
regulują umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Konferencją
Episkopatu Polski.
3. (12) Tworzenie szkół wyższych o zakresie nauczania szerszym niż określony w ust. 1 i 2 następuje w drodze
ustawy na wniosek Konferencji Episkopatu Polski, z zastrzeżeniem ust. 3a.
3a. (13) Kościelne osoby prawne mają prawo
zakładać i prowadzić wyższe szkoły zawodowe na zasadach określonych w ustawie o wyższych szkołach zawodowych.
4. (14) Do wykładowców, wychowawców,
pracowników oraz uczących się w szkołach wymienionych w ust. 1, 3 i 3a
stosuje się przepisy art. 21 i 22.
5. Władzy kościelnej przysługuje także prawo
erygowania kościelnych instytutów naukowych i naukowo-dydaktycznych. Nie
korzystają one z uprawnień przewidzianych w ust. 1-4.
Art. 24. Osoby duchowne i członkowie zakonów
mają prawo kształcenia się w szkołach państwowych wszystkich stopni i rodzajów. Podlegają oni obowiązującym przepisom, zachowując jednak prawo do
noszenia stroju duchownego.
Rozdział 3
Duszpasterstwo wojskowe i służba wojskowa osób duchownych
Art. 25. 1. Wszystkim osobom pełniącym służbę
wojskową, a także ich rodzinom, zapewnia się swobodę spełniania lub niespełniania,
zależnie od ich woli, praktyk religijnych.
2. Żołnierzom w czynnej służbie wojskowej zapewnia
się możliwość uczestniczenia — poza terenem jednostek wojskowych — we Mszy
św. w niedziele i święta oraz w innych zwyczajowych praktykach religijnych
organizowanych w kościołach garnizonowych lub niegarnizonowych, jeśli nie
koliduje to z ważnymi obowiązkami służbowymi.
3. Kapelani wojskowi troszczą się o realizację zasad
zawartych w ust. 1 i 2, w szczególności przez indywidualny kontakt z dowódcami
jednostek wojskowych oraz z żołnierzami.
4. Kapelani wojskowi mają pełną swobodę stałego
kontaktowania się z żołnierzami na terenie jednostek wojskowych, w terminach
uzgodnionych z dowódcami tych jednostek.
Art. 26. 1. Do kapelanów wojskowych mają
zastosowanie przepisy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych. Kapelani
stanowią wyodrębniony korpus osobowy żołnierzy zawodowych.
2. Kapelani wojskowi podlegają w zakresie służby
wojskowej organom wojskowym, a w zakresie duszpasterstwa — władzom kościelnym.
1 2 3 4 5 6 Dalej..
« Ustawy wyznaniowe (Publikacja: 22-07-2002 Ostatnia zmiana: 17-07-2004)
Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa autorskie tego tekstu należą do autora i/lub serwisu Racjonalista.pl.
Żadna część tego tekstu nie może być przedrukowywana, reprodukowana ani wykorzystywana w jakiejkolwiek formie,
bez zgody właściciela praw autorskich. Wszelkie naruszenia praw autorskich podlegają sankcjom przewidzianym w
kodeksie karnym i ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.str. 1327 |