Prawo » Prawo wyznaniowe » Akty i dokumenty » Ustawy wyznaniowe
O stosunku państwa do K.Kat. [3]
3. Statut duszpasterstwa wojskowego opracowywany jest z uwzględnieniem właściwości wynikających z ust. 2. Statut uchwala
Konferencja Episkopatu Polski, a ogłasza Minister Obrony Narodowej.
Art. 27. 1. Do czasu powołania
Ordynariatu Polowego, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1,
duszpasterstwem wojskowym kieruje Generalny Dziekan Wojska Polskiego, jako
naczelny kapelan wojskowy. Jego organem wykonawczym jest Generalny Dziekanat
Wojska Polskiego. 2. Generalnego Dziekana Wojska Polskiego, po uprzednim
uzgodnieniu jego kandydatury z Konferencją Episkopatu Polski, powołuje spośród
kapelanów wojskowych Minister Obrony Narodowej. Biskup diecezjalny udziela
Generalnemu Dziekanowi Wojska Polskiego jurysdykcji kościelnej.
3. Generalny Dziekan Wojska Polskiego przestaje pełnić
swoje funkcje z chwilą:
1) zwolnienia go z zawodowej służby wojskowej,
2) przyjęcia jego prośby o rezygnację przez Ministra
Obrony Narodowej lub władzę kościelną,
3) odwołania go ze stanowiska przez Ministra Obrony
Narodowej lub władzę kościelną.
4. Decyzje, o których mowa w ust. 3, wymagają wspólnego
uzgodnienia.
Art. 28. 1. Generalny Dziekan Wojska
Polskiego, w porozumieniu z biskupem diecezjalnym, przedstawia Ministrowi Obrony
Narodowej wniosek w sprawie powołania kapelana wojskowego i zwolnienia go z zawodowej służby wojskowej.
2. Generalny Dziekan Wojska Polskiego, w porozumieniu z biskupem diecezjalnym i organem wojskowym określonym w statucie duszpasterstwa
wojskowego, wyznacza kapelana wojskowego na stanowisko rektora kościoła
garnizonowego i odwołuje go.
3. Na wniosek Generalnego Dziekana Wojska Polskiego
biskup diecezjalny udziela jurysdykcji rektorowi kościoła garnizonowego lub
innemu kapelanowi wojskowemu, chyba że przeciwko temu przemawiają przewidziane
prawem kanonicznym względy kościelne.
4. Tryb postępowania w sprawach, o których mowa w ust.
1 i 2, oraz następstwa odmowy udzielenia jurysdykcji lub jej cofnięcia określa
statut duszpasterstwa wojskowego.
5. Tryb tworzenia personalnych parafii wojskowych i terytorialnych parafii przy kościołach garnizonowych określa statut
duszpasterstwa wojskowego.
Art. 29. 1. Przepisy dotyczące odraczania
zasadniczej służby wojskowej ze względu na odbywanie nauki mają zastosowanie
również do alumnów wyższych seminariów duchownych oraz nowicjuszy
zakonnych.
2. Duchowni po otrzymaniu święceń i członkowie zakonów
po złożeniu profesji wieczystej zostają przeniesieni do rezerwy. Nie są oni
powoływani do odbywania ćwiczeń wojskowych w czasie pokoju, z wyjątkiem
przypadku przeszkolenia, za zgodą biskupa diecezjalnego lub wyższego przełożonego
zakonnego, do pełnienia funkcji kapelana.
3. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny
osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, przeznacza się stosownie do potrzeb sił
zbrojnych:
1) duchownych — do pełnienia funkcji kapelanów
wojskowych,
2) alumnów wyższych seminariów duchownych oraz członków
zakonów — do służby sanitarnej lub służby w obronie cywilnej.
4. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny właściwe
organy wojskowe, w porozumieniu z biskupem diecezjalnym, zapewnią pozostawienie
do duszpasterskiej obsługi ludności niezbędnej liczby duchownych spośród
tych, którzy podlegają mobilizacji.
Rozdział 4
Duszpasterstwo specjalne
Art. 30. 1. Dzieciom i młodzieży
przebywającym w zakładach wychowawczych i opiekuńczych, jak również w sanatoriach, prewentoriach i szpitalach, zapewnia się prawo wykonywania praktyk
religijnych, korzystania z posług religijnych i katechizacji, z zachowaniem
wzajemnej tolerancji. W szczególności zapewnia się im możliwość udziału
we Mszy św. w niedziele i święta oraz w rekolekcjach.
2. Dzieciom i młodzieży przebywającym na krajowych
koloniach i obozach organizowanych przez instytucje państwowe zapewnia się
prawo do wykonywania praktyk religijnych, w szczególności do udziału we Mszy
św. w niedziele i święta.
3. Szczegółowe przepisy w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 2, wydaje Minister Edukacji Narodowej, a odnośnie do dzieci i młodzieży
przebywających w sanatoriach, prewentoriach i szpitalach — Minister Zdrowia i Opieki Społecznej, w porozumieniu z Sekretariatem Konferencji Episkopatu
Polski.
Art. 31. 1. Osobom przebywającym w zakładach
leczniczych oraz zamkniętych zakładach pomocy społecznej zapewnia się prawo
wykonywania praktyk religijnych i korzystania z posług religijnych.
2. W celu realizacji uprawnień, o których mowa w ust.
1, kierownicy właściwych zakładów państwowych zatrudnią kapelanów
skierowanych przez biskupa diecezjalnego.
3. W celu umożliwienia udziału zainteresowanych
chorych i podopiecznych we Mszy św. i w innych zbiorowych praktykach
religijnych, kierownicy właściwych zakładów państwowych przeznaczą
odpowiednie pomieszczenia na kaplice, a w wyjątkowych wypadkach udostępnią do
tego celu inne pomieszczenia.
Art. 32. (15) 1. Osoby
tymczasowo aresztowane mogą wykonywać praktyki religijne i uczestniczyć we
Mszy św. transmitowanej przez środki masowego przekazywania oraz, za zgodą
organu, do którego dyspozycji pozostają, korzystać z indywidualnej posługi
religijnej.
2. Osobom skazanym zapewnia się możliwość
wykonywania praktyk religijnych, korzystania z posług religijnych oraz
uczestniczenia we Mszy św. odprawianej w niedziele i święta w odpowiednio
przystosowanym pomieszczeniu w zakładzie, w którym przebywają. Osobom, które
nie mogą uczestniczyć we Mszy św. odprawianej na terenie zakładu, należy
zapewnić możność wysłuchania Mszy św. transmitowanej przez środki
masowego przekazywania.
3. Nieletnim przebywającym w zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich zapewnia się możliwość wykonywania praktyk
religijnych, korzystania z katechizacji i posług religijnych, uczestniczenia we
Mszy św. w niedziele i święta. Nieletnim, którzy nie mogą uczestniczyć we
Mszy św., należy zapewnić możność wysłuchania Mszy św. transmitowanej
przez środki masowego przekazywania.
4. W celu realizacji uprawnień osób wymienionych w ust. 1-3 kierownicy odpowiednich zakładów zawierają umowy w sprawie nieodpłatnego
wykonywania obowiązków kapelana z duchownymi skierowanymi przez biskupa
diecezjalnego.
Rozdział 5
Organizacje kościelne, katolickie oraz stowarzyszenia katolików
Art. 33. 1. Osobom należącym do Kościoła
zapewnia się swobodę zrzeszania w celu realizacji zadań wynikających z misji
Kościoła.
2. Prawo określone w ust. 1 jest wykonywane w ramach
organizacji kościelnych i katolickich.
Art. 34. 1. Organizacjami kościelnymi w rozumieniu niniejszej ustawy są organizacje zrzeszające osoby należące do Kościoła:
1) erygowane przez biskupa diecezjalnego lub w ramach
statutów zakonnych przez wyższego przełożonego zakonnego, a w odniesieniu
do organizacji o zasięgu ponaddiecezjalnym — przez Konferencję Episkopatu
Polski,
2) założone przez wiernych z udziałem proboszcza,
rektora kościoła lub przełożonego zakonnego za zezwoleniem władzy kościelnej, o której mowa w pkt 1.
2. Organizacje kościelne mają na celu w szczególności
działalność na rzecz formacji religijnej, kultu publicznego i nauki
katolickiej.
3. Organizacje kościelne działają w ramach tych kościelnych
osób prawnych, w których zostały powołane. O erygowaniu organizacji o zasięgu
ponaddiecezjalnym Sekretariat Konferencji Episkopatu Polski powiadamia Urząd do
Spraw Wyznań. Organizacje wymienione w ust. 1 pkt 1 mogą nabyć osobowość
prawną w trybie art. 10.
4. Władze kościelne czuwają nad zgodnością działania
organizacji z ich celami religijnymi i moralnymi.
5. (16) Do organizacji kościelnych nie
stosuje się prawa o stowarzyszeniach. Przepisy ustawy o zgromadzeniach stosuje
się do organizacji kościelnych jedynie gdy chodzi o zebrania na drogach i placach publicznych oraz w pomieszczeniach użyteczności publicznej.
Art. 35. 1. Organizacjami katolickimi w rozumieniu ustawy są organizacje założone za aprobatą władzy kościelnej,
która zatwierdza im kapelana lub asystenta kościelnego. Działają one w łączności z hierarchią kościelną.
2. Organizacje katolickie mogą mieć na celu w szczególności
zgodną z nauką Kościoła działalność społeczno-kulturalną, oświatowo-wychowawczą i charytatywno-opiekuńczą.
3. Do organizacji katolickich stosuje się przepisy
prawa o stowarzyszeniach, z tym że:
1) władzy kościelnej przysługuje prawo cofnięcia
aprobaty, o której mowa w ust. 1,
2) wystąpienie do sądu z wnioskiem o rozwiązanie
stowarzyszenia wymaga uzgodnienia w Komisji Wspólnej,
3) w przypadku likwidacji organizacji katolickiej do jej
majątku stosuje się odpowiednio przepisy o majątku zlikwidowanych kościelnych
osób prawnych, chyba że ich statut stanowi inaczej.
Art. 36. Organizacje, których celem jest
krzewienie trzeźwości, oddziaływanie na osoby nadużywające alkoholu lub używające
narkotyków oraz udzielanie pomocy ich rodzinom, mogą być tworzone także w formie organizacji kościelnych, o których mowa w art. 34, lub organizacji
katolickich, o których mowa w art. 35.
Art. 37. Organizacje inne niż wymienione w art. 33, zrzeszające katolików, realizują ideały chrześcijańskie według własnych
programów, działając wyłącznie na podstawie ogólnie obowiązujących
przepisów prawa oraz swoich statutów.
Rozdział 6
Działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła
1 2 3 4 5 6 Dalej..
« Ustawy wyznaniowe (Publikacja: 22-07-2002 Ostatnia zmiana: 17-07-2004)
Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa autorskie tego tekstu należą do autora i/lub serwisu Racjonalista.pl.
Żadna część tego tekstu nie może być przedrukowywana, reprodukowana ani wykorzystywana w jakiejkolwiek formie,
bez zgody właściciela praw autorskich. Wszelkie naruszenia praw autorskich podlegają sankcjom przewidzianym w
kodeksie karnym i ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.str. 1327 |