Panhumanizm nauczy Cię jak jak wolę mocy przełożyć na wolę twórczą, nie niszczycielską. Jest to filozofia dla tych, którzy czują w sobie energię życia i odrazę do bezrefleksyjnej wegetacji biologicznej, ascetyzmu i konsumpcjonizmu. Panhumanista nie może być również dekadentem pesymistycznie postrzegającym przyszłość, w którym każdy rozwój cywilizacyjny powoduje drgawki i czarne wizje prorocze, z czasem przeradzające się w fobie. Poniżej znajdują się fragmenty książki Jana Stachniuka Chrześcijaństwo a ludzkość oraz inne teksty tego samego nurtu.

***

Dawne zalążki panhumanizmu

Ludzkość porwała się już raz ku torowaniu drogi do panhumanizmu. Około trzech tysięcy lat temu w kilku punktach globu możemy stwierdzić wyraźną krystalizację ognisk kulturowych, skierowanych na panhumanizm. Są to ogniska kultury naturalistycznej, o wysokim spiętrzeniu emocjonalnym. Mniej więcej w tym samym czasie krystalizuje się świadomość panhumanizmu w Chinach, Indiach, Iranie i Europie. Widzimy tam napięte doznanie panteizmu ewolucyjnego, woli pełni życia i woli mocy. Jednaką tęsknotą do sprawczej mocy i kultury pałają systemy taoizmu w Chinach, hymny Rigwedy w Indiach, normy Zoroastra i wyobrażenia religijne żywotnych plemion greckich, germańskich, słowiańskich.

Destrukcyjna wspakultura

Era wspakultury to kilka wielkich epidemii: buddyzm, braminizm, chrześcijaństwo, islam. (...) Chrześcijaństwo zrodziło się jako produkt schorzenia człowieka i trwać będzie tak długo, jak długo panhumanizm nie przezwycięży tej choroby

Okaleczenie prawa natury

Człowiek natury — to stałe napięcie wewnętrzne bez prawidłowego dlań ujścia. Tajemniczy organ geniuszu człowieczego przeistacza energię biologiczną w wolę tworzycielską, z tym że dalsza transmisja na wielki świat jest urwana. Wiemy, co z tego musiało wyniknąć. Panteistyczne widzenie świata pozbawione było przekładni na pragmatyczną akcję przebudowywania świata, przemieniło się więc w skostniały panteizm, gdzie rola człowieka sprowadziła się do kontemplacyjnego podziwu nieruchomego świata. Wola pełni życia i wola mocy znalazły dla siebie zastępcze ujście w prymitywnej, łupieżczej pogoni za zwycięstwem, przewagą, za walką i przygodą. Wszystkie wojny, łupiestwa, wyprawy, walka o władzę dla samej władzy i rozkazywania, tak jak ujmuje to Nietzsche, stąd wynikły.

Niż cywilizacyjny

Nieubłaganym następstwem akcji chrześcijaństwa musi być zanik i upadek cywilizacji. Takie to proste, że nie potrzebowalibyśmy nawet o tym wzmiankować, gdyby nie daleko idąca hipnoza, sprawiająca to, że tylko bardzo niewielu ludzi potrafi powiązać przyczynę ze skutkiem, czyli chrześcijaństwo z ogólnym upadkiem cywilizacyjnym. Rozwój cywilizacji zachodniej sprawił, że codzienne życie jest przesiąknięte pragmatyzmem, dążeniem do sukcesu, zwycięstwa, zdobyciem mocy w takiej czy innej postaci. Temu prądowi trudno się przeciwstawić wprost. Dlatego też wspakultura chrześcijańska i cywilizacja zachodnia nieskładnie przemieszały się ze sobą. Nic zatem niezwykłego, że ktoś dąży do zdobycia pieniędzy, znaczenia, zrobienia kariery, a jednocześnie uważa się za katolika, który te rzeczy ma za utrapienie ducha, pychę żywota itd.