Od czasu kiedy ok. 20 lat temu przeczytałem słynny esej Bertranda Russella, „Dlaczego nie jestem chrześcijaninem", często myślałem o dokładnym przestudiowaniu przynajmniej pierwszej Ewangelii (według tzw. „Św. Mateusza") i skonfrontowaniu argumentacji Russella z moją własną interpretacją opisanej tam działalności żydowskiego kaznodziei, powszechnie znanego jako Jezus Chrystus.

Nie interesuje mnie, w zakresie obecnej dyskusji, podstawowy problem jakim jest historyczność Jezusa. Jak powiedział Russell w swoim wykładzie w Londynie w 1927 roku (który to wykład został później opublikowany w formie ww. eseju), nie ma dostatecznych dowodów na potwierdzenie tezy, że Jezus był rzeczywiście postacią historyczną: Historycznie rzecz biorąc, jest rzeczą całkiem wątpliwą, czy Chrystus kiedykolwiek w ogóle istniał. Nawet jeżeli istniał, to i tak nie wiemy nic o nim, tak że nie interesuje mnie kwestia historyczna, która jest bardzo trudna. Natomiast interesuje mnie Chrystus jako postać opisana w Ewangeliach, na podstawie samych tylko opisów ewangelicznych. I tam znaleźć można pewne rzeczy, które nie wydają się być bardzo mądre.

I rzeczywiście, dokładna lektura choćby tylko pierwszej Ewangelii ujawnia szokujący fakt, że Jezus mimo ogólnie znanych, przypisywanych mu zalet był jednak osobą patologicznie wręcz antyrodzinną jak i również nietolerancyjną i megalomańską. Tak ogólnie można by scharakteryzować jego osobowość na podstawie samych tylko opisów w Biblii. Oto konkretne przykłady.

Na początku pierwszej Ewangelii (4:21-22) czytamy o tym jak Jezus powołuje niejakiego Jakuba i Jana na swoich uczniów w momencie kiedy naprawiają oni sieci rybackie z ojcem. Jakub i Jan zostawiają ojca i idą za Jezusem. Autor Ewangelii nie pisze nic o reakcji starego rybaka, który teraz sam musi naprawić sieci, żeby móc wyżywić siebie i rodzinę, o której autor nie raczy nic powiedzieć. Losy ojca Jakuba i Jana jak i jego rodziny wydają się Jezusowi kompletnie nieważne. „Syn Boży" nie przejmuje się w ogóle tzw. wartościami chrześcijańskimi.

Bardziej jeszcze moralnie oburzające i antyrodzinne wypowiedzi Jezusa mają miejsce w innej sytuacji (8:21-22), kiedy Jezus otoczony jest tłumem ludzi gotowym „gdziekolwiek" iść za nim. Jeden spośród uczniów prosi jednak Jezusa, aby pozwolił mu najpierw pochować swego ojca, który widocznie — tak się złożyło — właśnie zmarł. Jezus wtedy odpowiada: „Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych." Jest to odpowiedź tak skandaliczna, że autorzy polskiej edycji Biblii Tysiąclecia (wydanie IV) spieszą z wyjaśnieniem, że chodzi tu o sens metaforyczny, tzn. że według Jezusa, „trzeba iść bezzwłocznie za powołaniem Bożym" i że „obowiązków zwykłych dopełnią równie dobrze nie powołani."

Cóż za koszmarna metafora tego żydowskiego megalomana z Betlejem!

Nie tylko wobec ojców swoich uczniów wykazuje Jezus pogardliwą obojętność. Według Mateusza 12:46-50, wcale nie lepiej potraktował Jezus swoją własną matkę i braci. Podczas kolejnego, płomiennego ma się rozumieć, przemówienia do „tłumów", Jezus dowiaduje się, że jego matka i bracia dołączyli się do słuchaczy i próbują się z nim skontaktować. Jezus, któremu ktoś przekazał tę informację, jest wyraźnie rozsierdzony i powiada: „Któż jest moją matką i którzy są moimi braćmi?". Następnie wyciąga rękę w kierunku swoich uczniów i stwierdza, że to oni są jego matką i braćmi, bo „kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie, ten Mi jest bratem, siostrą i matką".

Takie odezwanie się o matce i braciach jest zarówno szokujące jak i niekonsekwentne, bo w innym miejscu przypomina przecież Jezus swoim słuchaczom tzw. „prawo Boże", które mówi, że trzeba czcić ojca i matkę i że kto „złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie" (15:4). Oczywiste jest więc, że „Syn Boży" nie tylko co innego mówi a co innego czyni, ale również zapomina o tym, o czym sam w swoich kazaniach klepie.

Ale to nie koniec jezusowskiej antyrodzinnej megalomanii. W Rozdziale 19., Piotr pyta się Jezusa, na co on i inni uczniowie Jezusa mogą liczyć skoro zostawili wszystko i poszli za nim. Wtedy to Jezus obiecuje nagrodę za opuszczenie domu i rodziny, mówiąc te szokujące słowa: „Każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy".

I to ma być ten, który jest inspiracją dla polskich katolików i partii politycznych takich jak Liga Polskich Rodzin! Czy może być coś bardziej absurdalnego w polskim teatrze absurdu polityczno-katolickiego niż puste ględzenie ludziom o „wartościach chrześcijańskich" jakich niby nauczał Chrystus?

Czym można tłumaczyć tak patologicznie antyrodzinne nastawienie Jezusa? Może manią wielkości i chorobliwą chęcią wyłączności? Taka mania jest bardzo typowa dla kaznodziejów wszelakiej maści, którzy chcieliby zapewnić sobie monopol na całkowite posłuszeństwo swoich „uczniów" i mieć nad nimi niekwestionowaną kontrolę umysłową.

A co obiecuje Jezus tym, którzy się z nim nie zgadzają? Dla takich, ten żydowski kaznodzieja nie ma żadnego miłosierdzia: wszyscy oni pójdą do piekła. „Idźcie precz ode Mnie", rzecze „Syn Boży", „przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!".

O karach piekielnych przygotowanych przez Boga i jego syna, wszyscy chrześcijanie wiedzą, a przynajmniej wydaje się, że wiedzą — choć może nie całkiem sobie zdają sprawę z nieludzkości takiej kary. Natomiast nie wszyscy chyba wiedzą w jaki sposób wyraża się o swoich przeciwnikach ten mędrzec z Betlejem. Nie wszyscy wiedzą, że Jezus wcale nie przebiera w słowach i nazywa wszystkich tych, którzy się z nim nie zgadzają „wężami" i „plemieniem żmijowym" (12:34, 23:33). Taki dobór słów świadczy, jak podkreślił Russell w swoim eseju, o „mściwej furii" tego, który ciągle uważany jest, jeżeli nie za boga, to za najlepszego, moralnie niedoścignionego z ludzi. Dla Russella jednak, sposób wypowiadania się Jezusa i ton jego wypowiedzi nie wskazują wcale na doskonałość moralną. I dlatego Russell uważa, że Budda i Sokrates, na przykład, byli na wyższym poziomie moralnym niż „twórca chrześcijaństwa".

Wyobraźmy sobie przez chwilę, jak byśmy obecnie zareagowali na tego typu publiczne oświadczenia jakiegoś współczesnego kaznodziei, których ciągle nie brakuje. Wyobraźmy sobie, że np. nauczyciel w szkole nazywa uczniów, którzy się z nim nie zgadzają, „wężami", żmijami", czy „plemieniem żmij". Czy nie należałoby takiego „nauczyciela" zwolnić z pracy i skierować na badania psychiatryczne?

Według chrześcijan, Jezus to symbol nie tylko szczęścia i ładu rodzinnego, ale i pokoju w ogóle. Znowu trudno się z tym zgodzić czytając uważnie Nowy Testament. Oto np. w Rozdziale 10. Ewangelii Mateusza, Jezus nagle stwierdza co następuje: Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy. (34-36)

I wreszcie to oświadczenie, które szokuje swą antyrodzinną patologią: Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. (37)

Z pewnością jakiś zawodowy egzegeta, uciekając się do metaforycznej interpretacji Biblii, będzie przekonywał, że powyższy tekst nie znaczy to, co znaczy. Że w tak prostym języku ukryta jest „wielka tajemnica boża", dostępna tylko tym, którzy wierzą, ale nie myślą logicznie. Albo tym, którzy wierzą, ale nie czytają Biblii, tylko zdają się na zawodowych interpretatorów żydowskich opowieści i mitów (księży, biskupów, papieża, itd.), aby im wytłumaczyli, dlaczego ten, który „przynosi miecz" kocha pokój, i dlaczego ten, który chce, żeby go kochać bardziej niż kogokolwiek ma coś innego na myśli niż to, że chce żeby go kochać bardziej niż kogokolwiek.

Ale dla tych, którzy i myślą logicznie, i zadają sobie trud czytania „słowa bożego", Biblia jest jak każda inna książka: słowem ludzkim, nie boskim; nie doskonałą w swej mądrości, ale często pozbawioną mądrości; nie o Bogu, ale o bogu wymyślonym przez ludzi; nie o Jezusie miłującym pokój i szczęście rodzinne, ale o Jezusie obojętnie i wrogo nastawionym do życia rodzinnego; o Jezusie mówiącym o kochaniu wrogów a jednocześnie przygotowującym dla nich męki spalania w płomieniach piekieł na wieki wieków.

Innym problemem jest stosunek Jezusa do swego „Ojca", czyli „jedynego Boga, stworzyciela nieba i ziemi". Jest to „Ojciec" tak ważny, że jak twierdzi Jezus, nikt nie powinien nazywać nikogo „ojcem" z wyjątkiem tego jednego „Ojca w niebie": „Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie" (23:9). Niewątpliwie chodzi tu o problem tłumaczenia aramejskiego słowa „Abba", które zwykle znaczy „ojciec", choć jest bliższe polskiemu terminowi „tata" czy angielskiemu „daddy". (W języku aramejskim „Abba" to tytuł „zaszczytny", jak mówi Biblia Tysiąclecia. Termin aramejski jest użyty w wersji oryginalnej tylko trzy razy w Nowym Testamencie: w Ewangelii Św. Marka 14:36, w liście do Rzymian 8:15, i w liście do Galatow 4:6).

Jeżeli Jezus nalega z jakichś powodów na użycie słowa „Ojciec" tylko w odniesieniu do „Boga", to dlaczego wszyscy katolicy nazywają papieża „Ojcem", skoro nikt poza Bogiem nie powinien być nazywany „Ojcem" i skoro „papież" nie ma oficjalnie nic wspólnego z jakimkolwiek ojcostwem? I dlaczego „Bóg" nie jest nazywany „Abbą", skoro takiego terminu używa Jezus? Czy dlatego, że nazywanie Boga „tatą" brzmiałoby zbyt niepoważnie? Teraz i tak jest już za późno, bo większości Europejczykom słowo „Abba" kojarzy się z reguły ze szwedzkim zespołem muzyki popularnej niż z bogiem wymyślonym w starodawnej, prymitywnej Palestynie.

Problem, kim naprawdę był ojciec Jezusa, łączy się z wielce niezrozumiałą kwestią wyboru Żyda na przedstawiciela Boga na Ziemi. Dlaczego tak bezprecedensową i niezmiernie ważną funkcję miał spełnić przedstawiciel narodu w ogóle wówczas nieliczącego się ani politycznie, ani kulturowo? I nie tylko to, bo wielce niepojętną jest również kwestia wyboru kogoś mówiącego językiem aramejskim, równie marginesowym kulturowo wówczas jak i tym bardziej obecnie. Sprawa byłaby o wiele prostsza, gdyby „Bóg" w swej „niepojętnej mądrości" po prostu wybrał na swego przedstawiciela kogoś, kto mówił językiem ważniejszym w tamtych czasach, np. greckim lub łacińskim. A już zupełnie niepojęte jest to, że taki Bóg wybrał na swego syna niewykształconego biedaka, który nawet nie umiał pisać. W rezultacie wszyscy ci, którzy próbują zrozumieć „słowo Boże" musieli zawsze polegać na ewangelistach, Szawle (tzw. „Św. Pawle", który nigdy Jezusa nie widział i nie potrafił nawet raz go zacytować) i innych mniej lub bardziej podejrzanych i anonimowych skrybach. Wielu Żydów z okresu działalności Jezusa mówiło i po grecku, i po łacinie (jak i oczywiście po hebrajsku i aramejsku). Wielu umiało też pisać. Nie umiał pisać natomiast, co jest i komiczne, i żałosne, sam „Syn Boży" i dlatego nie pozostawił ani jednego słowa napisanego przez siebie! „Zaprawdę powiadam Was", chciałoby się powiedzieć, „takiego wyboru na mego syna nikt nigdy nie potrafi zrozumieć".

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Nieślubne dziecko Boże Dlaczego nie jestem chrześcijaninem

Zobacz komentarze (116)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word