"Mówiąc, a zresztą też pisząc, niczego nie rozwiązujemy. Chyba że wewnętrznie. Wyładowujemy się. Trochę z siebie wyrzucamy. Potem na wszystkie co bardziej kłopotliwe i niepokojące pytania patrzymy z pewnym zobojętnieniem… Mniej nas one nękają." ^{[ 34 ]}

Chociaż Cioran, odrzucając buddyzm, podaje kilka dość dobrych rozwiązań, są to rozwiązania, które nie uwalniają od niewygody istnienia całkowicie, lecz li tylko zmniejszają ją. Prawdą jedyną i niepodważalną jest śmierć i cierpienie, zaś inne prawdy dają ukojenie wyłącznie w tym stopniu, w jakim przesłaniają tę pierwszą. Mimo to rumuński myśliciel nie rezygnuje ze świata i stwierdza, że cały urok i tajemnica istnienia polegają na tym, że człowiek pomimo swej wiedzy staje się wspólnikiem życia. Dopiero wtedy, gdy zrozumiemy naszą przypadkowość, bezsens codziennej krzątaniny oraz doświadczymy w całej pełni nicości tego, czym jesteśmy, możemy wykorzystać do maksimum każdą darowaną nam przez los chwilę i z pełną świadomością absurdalności własnego istnienia oddać się niedorzeczności działań. Nierozwiązywalność oraz pewność, że nie ma zbawienia, same są zbawieniem i wychodząc od nich, pogrążeni w rozczarowaniu, lecz dalecy od zgorzknienia, powinniśmy organizować sobie życie. Budda prawdopodobnie nie zdawał sobie sprawy z tego, że można myśleć tak jak on, a mimo to kochać wszystko, co bez znaczenia i w pustce świata oddawać się wielkim radościom i wielkiej rozpaczy. Cioran, chociaż uważa, że poznał prawdę o człowieku i świecie, nadal pragnie sycić się życiem i w przeciwieństwie do wielu innych wie, że na falach pozorów trzeba być sternikiem, zaś nad pejzażem nicości — uśmiechać się.

Zobacz także te strony: Bezużyteczny Cioran

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Bóg, człowiek i zło w myśli Emila Ciorana Filozofia człowieka integralnego

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (6)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word